Zwarte piste
Sleetje rijden - wij denken meteen aan wintersport, maar er bestaan veel aangenamere versies. Vandaag heeft een sportieve delegatie van onze reisgroep zich gestort op (of beter van) de piste voor het lokale sleetje rijden: vulcanoboarding op de gitzwarte (nog actieve) Cerro Negro vulkaan.
De piste ligt op een helling met ruim tweehonderd meter hoogteverschil. Het idee is om gewoon op een plank te gaan zitten en daarmee de berg af te roetsjen. Er kan natuurlijk wel eens wat mis gaan, vandaar dat we de nodige voorzorgsmaatregelen treffen als we in volle vaart van de plank vallen. Dat schijnt hier wel
vaker voor te komen. Volledig beschermd tegen knie-, elleboog-, hoofd- en handkwetsuren verschijnen we aan de start van het parkoers. Eén voor een duiken we de berg af. Het parkoers: recht omlaag, zo hard mogelijk.
Het eerste deel van de piste gaat nog niet zo hard, maar zodra we de theorieles van de gids in praktische manoeuvres kunnen omzetten komt de vaart er goed in. We stuiven de tweede helft van het parkoers af. Het vulkanisch zand stuift achter ons aan. Aan het eind van de piste worden we opgevangen door een berg zand en een uitloopvlakte, die we niet nodig bleken te hebben.
Dit is een stuk beter dan wintersport: de temperatuur is inmiddels dertig graden, de zon breekt geregeld door, en de après-ski is veel beter geregeld met een grote stad bij de hand. Alleen jammer dat er nog geen lift is en we zelf het sleetje tweehonderdvijftig meter omhoog moeten sjouwen over een pad van losse stenen.
