Iedereen gids
Het is bijzonder aangenaam reizen in Myanmar. Iedereen helpt je om te komen waar je naar toe wilt gaan. Als je bij het fietsen door Mandalay in de buurt van een bekend klooster verstrikt raakt in de straatjes eromheen, dan hoef je maar te proberen de naam van het klooster uit te spreken en men begint te wijzen in welke richting je moet fietsen. Hoe dichter bij je komt, hoe minder de (ongetwijfeld zeer slecht uitgesproken) naam er toe doet. Een paar straten van het klooster vandaan begint men al spontaan de richting aan te geven, zonder dat wij ook maar iets hoeven te zeggen. Nou ja, op een heleboel keren "hello" en "bye bye" na, want dat roepen de kinderen als e een toerist zien.
Een ander voorbeeld: bij het wandelen door Pyin Oo Lwin kwam ik bij een plas die de hele breedte van de weg inclusief berm besloeg. Voor voetgangers een niet te nemen hindernis. Maar een van de bewoners van een huis net voor de plas leidde mij over het erf van een aantal huizen naar een uitgang die voorbij de plas lag. Jammer dat de meeste mensen onvoldoende Engels spreken om meer dan beleefdheden uit te wisselen.
