Waar is Frank?

Australia 2012

 

Route

Dagboek

Australiërs staan erom bekend dat ze iedereen mate noemen. Die relaxte houding vind je ook terug in hun humor. Onze chauffeur had er ook een handje van: precies zeggen wat er aan de hand is, ook als het geen positief bericht is, maar wel op een manier waarbij je een glimlach niet kunt onderdrukken. Of precies het omgekeerde beweren wat je verwacht. Zo staat op het bord met huisregels van een park in Sydney: Alstublieft op het gras lopen. Je ziet dezelfde houding terug in naamgeving. Zo zijn in Sydney restanten van de eerste woningen (erfgoed) opgenomen in een hotel, dat er overheen gebouwd is. Erg goed dat op deze manier het erfgoed toegankelijk blijft. Er zijn verschillende percelen, en het gebouw boven het grootste heet toepasselijk The big dig. Geen franje, gewoon zeggen wat het is. Die humor houdt op als er ook maar een kleine kans is dat iemand voor iets aansprakelijk gesteld kan worden, al is het nog zo onbenullig. Er zijn een aantal processen gevoerd waar de USA met zijn het-kan-toch-niet-aan-mij-liggen houding nog wat van kan leren. Dat valt me toch tegen, mate.