Eclips!
Sinds enkele dagen besteden lokale tv-zenders de nodige aandacht aan de eclips, maar vandaag gaan ze allemaal los, ook de nationale zenders: de dag van de eclips. Vooraf is veel gewaarschuwd over verkeersdrukte, onder andere op de borden boven de weg, en inderdaad staat er al vroeg een file op de highway van Portland naar de totaliteitszone. De weersverwachting is uitstekend. Vanwege bosbranden in de bergen (Jefferson Park, mijn eerste optie, is afgesloten) en de rook ervan (in Detroit, mijn tweede optie) ga ik de eclips bekijken vanuit een landelijker deel van het gebied, in de hoop er toch nog een hoog standpunt te kunnen vinden.
De weg binnendoor kent geen opstoppingen. Pas in de buurt van het centrum/hartlijn van de totaliteitszone zie je mensen klaar staan om naar de eclips te kijken. Vlak bij de hartlijn staat een hele reeks auto's langs de weg geparkeerd. Het blijkt een mooi uitzichtpunt, je kijkt uit over de heuvels en zit in de verte nog de bergen als Mt Jefferson. Mijn auto past daar ook bij. Het opbouwen kan beginnen.
Omdat de eclips kort duurt (2 minuten) wil ik vooral kijken en niet teveel met apparatuur in de weer zijn. Het is niet mijn eerste eclips, dus hoef ik niet alle standaard foto's te maken en laat ik mijn camera's met specifieke instellingen zoveel mogelijk automatisch draaien. We zien wel wat er van komt. Hoewel de aanloop tot de totaliteit eigenlijk niet zo interessant is, levert het vandaag toch een aardige foto op omdat er zonnevlekken te zien zijn.
Een van de zaken die ik op de foto wil zetten is het verdwijnen en weer tevoorschijn komen van de zon achter de maan. Je ziet dan
Bailey's beads, waarbij de zon nog net tussen de bergen op het maanoppervlak door te zien is en een kralenketting vormt. Het effect kun je ook bij een gewone zonsondergang zien:
Het is veel spectaculairder bij de eclips, je ziet dan ook al de (rode) zonnevlammen aan de andere kant van de maan verschijnen.
En dan is het genieten van de verduisterde zon. Het is een prachtig beeld: donkere hemel, zwarte maan met zonneatmosfeer eromheen, en enkele planeten en heldere sterren aan het firmament. Het duurt veel te kort, dan komt het eerste licht van de zon alweer achter de maan uit.
Het uitzichtpunt was hoog genoeg om daarna de schaduw van de maan langzaam over het oppervlak weg te zien trekken. Heuvel voor heuvel licht weer op, en uiteindelijk worden ook de bergen in de verte weer zichtbaar. Het is de eerste keer dat ik dat zo mooi kan zien.
(Van mijn experimenten hield de camera die de schaduw moest fotograferen er te snel mee op, maar misschien is een filmpje van de aanloop tot de eclips nog wel interessant. De camera voor schaduwbanden heeft niets gezien, en de camera om de sterren en planeten te fotograferen werkte wel maar dat leverde niet de plaatjes op die ik verwachtte - volgende keer nog eens proberen. De data uit de licht- en temperatuurmeters moet ik nog verwerken.)
En dan naar het hotel om de foto's te bekijken? Nee. Iedere buitenlander en Amerikaan die in dit gebied de eclips heeft gezien wil meteen naar huis. De kampeerplaatsen in de steden als Salem stromen binnen de kortste keren leeg. Een half uur na de totaliteit - de maan staat nog deels voor de zon - staat het verkeer op de highway vast: reistijd naar Portland verdrievoudigd (+ 2 uur). Ook op de secundaire wegen staan lange rijen auto's in één richting: weg uit het gebied. Dat blijft tot in de avond.
Was het de moeite waard? Zeker! En zoals een van de kinderen van het gezin naast mij op het uitzichtpunt direct afloop van de totaliteit zei: "mam, can I see it again?".
