Lokale economie
Dit zijn de actrice Wut Mone Shwe Yee en de acteur Aung Ye' Linn. Althans, een stukje karton met daarop een foto van het in Myanmar ongetwijfeld wereldberoemde stel. Dat stukje karton liet zien hoe de lokale economie hier werkt. Dat verhaal begint al eerder in de vakantie.
Op een tocht door dorpen in de omgeving van Hsipaw waren we thuiswerkdames tegengekomen die snacks produceerden. De snack heeft wat weg van chips: een beslag wordt kort in olie gebakken en gedroogd. Kort daarna zagen we de snack bij een winkeltje liggen, in een geseald plastic zakje zonder etiket, of met het etiket los in het zakje.
Er zijn verschillende soorten snacks: ook aardappelchips worden op die manier gemaakt en aangeboden. In luxe winkels zie je soms ook fabriekschips, maar de lokaal geproduceerde variant domineert (want is het goedkoopste). Voor ons heel gek: en product dat wij associëren met grote internationaal opererende fabrieken wordt hier binnen een straal van een paar kilometer gemaakt, verkocht en opgegeten.
Terug naar het stukje karton. Ondanks de sterk gelokaliseerde economie (en ongetwijfeld ook cinema) worden internationale trends wel nagevolgd. Met name de acteurs zien er daardoor ietwat apart uit (er is hier niemand die met zo'n kapsel over straat loopt), maar het sluit wel aan bij de ontwikkelingen in Korea. En het stukje karton zat los in een plastic zakje van een lokale snack. In andere zakjes van dezelfde snack zaten kartonnetjes met andere VIPs. Blijkbaar een actie van de lokale snackfabrikant (bestaat die wel?) om de omzet te vergroten. Volgende keer dat hij zo'n plakplaatjesactie opzet moet hij toch nog iets beter naar de voorbeelden kijken: het is niet handig om de plaatjes zonder afscherming in het doorzichtige plastic zakje te doen, zo kun je wel heel gemakkelijk de plaatjes bij elkaar zoeken.
